samaran

جنبش توده ای علیرغم پیشروی های خود دربرابررژیم اسلامی، مخصوصا درروزهای اخیر،توانایی وتنفرخودرا درجریان روزهای تاسوعا وعاشورا ازکل رژیم به نمایش گذاشت. این جنبش هنوزدرسربالایی قزادارد وحکومت هنوزازامکانات زیادی برای ادامه حاکمیت خود برخوردارا ست . به نظرمی رسد ستون اصلی جنبش اخیر،طبقه متوسط ودانشجویان ولایه های مختلف شهری اند.
این جنبش هنوزنتوانسته لایه های تهیدست وپا برهنگان را که توانایی ویرانگرآن، علیه رژیم سلطنتی به روشنی مشاهد شده بود، به میدان آورد وبا آن فاصله دارد. این درحالی است که رژیم با تلاش زیاد هنوزبخش هایی ازاین لایه ها را که درفقروتنگدستی وعقب ماندگی دست وپا می زند، با پول خرج کردن به خدمت خود می گیرد وازآن بعنوان چماق سرکوب علیه همین جنبش توده ای نهایت استفاده را می کند. مهم ترازموارد بالا، فقدان اعتصابات عمومی کارگران دربخش های مهم صنعتی ، مخصوصا دربخش های استراتژیک صنعت نفت است.همچنین کمبوداین حربه اعتصاب را درمحیط های کارمندی وبخش خدمات شهری نیزمی توان مشاهده کرد. رژیم اسلامی با تجربه ای که ازانقلاب سال۵۷ واعتصابات کمرشکن کارگران صنعت نفت دارد، درتمامی این سالها دست به اقدام گسترده پاکسازی سرکوبگرانه ای برای مهاروخفه کردن مبارزات کارگران، دربخش های کلیدی زده است.
رژیم علیرغم بحران همه جانبه اقتصادی،هنوزازامکانات مالی بالایی برخورداراست وچرخ اقتصادی کشوربدون هیچ تهدید مهمی با اتکاء به دلارهای نفتی دارد می چرخد. گذشته ازموارد بالا، رژیم همچنان ازارگان های سرکوب قابل اتکایی برخورداراست که هنوزمستحکم وقوی بنظرمی رسند وبدون بحران وانشقاق درآن ارگانهای سرکوب،حکومت گران لااقل امروزاین امکان راخواهند داشت که جنبش توده ای رادرجای خودش بنشانند ولااقل با تهدیدات آن،هنوزازموضع قدرت وسرکوب، باپیشروی مردم معترض مقابله کنند. ازهمین روبه نظرمی رسد؛ بدون شکاف وبحران درارگانهای سرکوب رژیم، تسلیح عمومی جنبش آزادیخواهانه به مرحله عمل نخواهد رسید واگربرسد، احتمال به موفقیت رسیدن آن ضعیف خواهد بود.
به این موارد یک نکته بسیارمهم را باید اضافه کرد که، کشورما یک کشورچند ملیتی است وبدون وارد شدن آنها درمتن مبارزه علیه رژیم، این جنبش ازشانس موفقیت زیادی بر خوردارنخواهد بود ونخواهد توانست توانا گردد.
همه مواردی را که دربالا برشمردیم، برای موفقیت این جنبش لازم و برخی شان تعیین کننده اند. این جنبش باید بتواند دربیشتراین جبهه ها، رژیم را به مبارزه بطلبد وسرانجام آن را به زانودرآورد. درغیراینصورت ممکن است درهمین سطح – حال یا کمی قوی ترویا کمی صعیف تر- باقی بماند و دراین صورت اگرتوسط رژیم درهم کوبیده نشود، یک حالت فلج کننده وبن بست، بین رژیم ومردم بوجود خواهد آمد که با توجه به امکانات هنورقدرتمند رژیم، خطرآن وجود دارد که دردرازمدت، این جنبش ازنفس ییفتد ونتواند ازیک جنبش وشورش اعتراضی به یک قیام عمومی و نهایت انقلاب مردمی که رژیم اسلامی را براندازد، تبدیل شود.
31 دسامبر (09) ـ- نامه وارده ـ-