رخوت دشت ودمن پایان گرفت، جویباران جان گرفتنرم نرمک نونسیمی می‌وزد، نوبهــــــــــاران می‌رسد
عهد گل را چون که بلبل کرد یاد، نغمه را پــــروازداد
درچمن با نازقمری می‌چمد، نوبهـــــــــــاران می‌رسد
سوسن اســرارمـگو گوید به یاس، لاله از او درهراس
یاسمن مستاـنه جامه می‌درد، نوبهـــــــــــاران می‌رسد
باتبسم ازپس ابر سیاه ، نـــــــــــــــــورخورشید بانگاه
ازکف دلدادگان دل می‌برد، نوبهـــــــــــــاران می‌رسد
طاوس مست چتر پر، وامی‌کند، زاغ پـــــــروا می‌کند
طعنه برگلزارزیبا می‌زند، نوبهــــــــــــــاران می‌رسد
کودکان شاد با شور و نشاط، در پــــــــــی هم درحیاط
زندگی را تازه معنا می‌کند، نوبهـــــــــــــاران می‌رسد
عشق در دل‌ها جوانه می‌زند، عقل چـــــــــــانه می‌زند
نشئه شادی به شـریان می‌خزد، نوبهــــــــاران می‌رسد
شمع وپروانه به خلـوت مست هم،لحظه ای دورازعدم
ماهتاب آسان زپرچین می‌پرد، نوبهـــــــــاران می‌رسد
میزبان عیدنوروزاست بهار، کهنه گــــــردیده است پار
غصه ازدل غمگنانه می‌رود، نوبهــــــــــاران می‌رسد
ارسال به:
0 نظرات:
ارسال یک نظر